Hoofdpersonen

10 december 2022, van 13:00 tot 16:00 | Chocoladefabriek, Klein Amerika 20 in Gouda

Deze activiteit heeft in het verleden plaatsgevonden. Klik hier voor alle actuele activiteiten.

Ontmoetingen tussen vertellers en luisteraars.

De bibliotheek Gouda en Libertum, interactief museum voor vrede en vrijheid, organiseren een serie bijzondere ontmoetingen tussen vertellers en luisteraars: Hoofdpersonen.In een een-op-eengesprek vertelt de Hoofdpersoon – een Gouwenaar of iemand met een band met Gouda – aan de hand van een foto of voorwerp zijn verhaal aan een luisteraar. Dat kan een verhaal zijn over een belangrijke periode of gebeurtenis in zijn leven. Maar ook een verhaal dat anderen aan het denken zet of raakt. Of simpelweg blij maakt.

De eerste ontmoetingen zijn op zaterdagmiddag 10 december 2022  tussen 13.00 uur en 16.00 uur in de Jeugdwerkplaats in de Chocoladefabriek. Daar zitten verschillende Hoofdpersonen klaar om te vertellen. Welke Hoofdpersoon wil jíj ontmoeten? Schuif aan, luister naar het verhaal en stel je vragen. Eén gesprek duurt 20 minuten. Daarna kun je weer een andere Hoofdpersoon ontmoeten, als je wilt. Zo leer je mensen kennen die je anders nooit was tegengekomen. Aan het eind van de middag ga je naar huis met een hoofd vol verhalen. Een ervaring en nieuwe inzichten rijker! En dat zonder dat je er iets voor hoeft te betalen. Hoofdpersonen zijn onder andere: 

Mohamed

Mohamed is geboren in Marokko. In 1970 kwam hij, als 13-jarige, naar Gouda. Zijn vader woonde en werkte toen al 5 jaar hier. Er waren teleurstellingen, dat wel. Maar hij leerde Nederland kennen. Hij kreeg een opleiding, ontmoette mensen. En nu, terugkijkend, zegt hij: Nederland is goed voor mij. Mohamed vertelt hoe het is om een nieuw leven op te bouwen.

Leon

Ik verbleef lang ‘in de kast’. Ik speelde er verstoppertje. Ook al zag ik om mij heen dat homostellen elkaar het ja-woord gaven, dat er heel openlijk over werd gesproken en gedeeld op social media, toch was ik bang. Ik worstelde met de pridedagen en regenboogactiviteiten die georganiseerd werden. Ik wilde geen stereotype zijn. Geen losbandige homo, die zo goed als naakt naar allerlei feesten ging. Dat was wat ik zag op tv. En mijn werk bij de politie, bij uitstek een machowereld, hielp nou ook niet echt mee bij het accepteren van mezelf. Rond de gaypride hoorde ik opmerkingen als: 'Volgens mij willen ze hier dat we homo worden. Moet je kijken hoeveel berichten er weer over die gaypride geplaatst zijn.' Of: 'Dat we ons hiervoor lenen!' Niet echt een omgeving om te vertellen dat je als man op mannen valt. Ik ben dan ook keurig getrouwd met een vrouw. En daar weer van gescheiden. Ik verloochende mezelf en wilde op een gegeven moment zo graag zijn wie ik ben, zonder het stigma van de hysterische relnicht. Al besef ik nu dat ik op deze manier net zo goed aan stereotypering deed. Ik onderdrukte mijn gevoelens automatisch, het was mijn tweede natuur geworden. Het verstoppertje spelen moest afgelopen zijn. Het werd tijd om op te komen voor wie ik wilde zijn. Eindelijk de schaamte los te laten. Als ik buitengesloten zou worden, dan was dat maar zo. Dan missen zij iets, niet ik. Het ging bij mij niet vanzelf. Het was een heftig proces, waarin ik leerde dat acceptatie en tolerantie begint met zichtbaarheid.

Mina

Mina vluchtte uit het voormalige Joegoslavië. In Gouda werd ze opnieuw ‘geboren’. Hoe heeft zij het ervaren als nieuwkomer? Hoe werd ze ontvangen in onze stad? Wat vond ze het moeilijkst – en wat was fijn? Een actueel thema!

Priya

Ik ben geboren in Sri Lanka en maakte daar de burgeroorlog mee. Ik verloor mijn vader toen ik vier jaar oud was en daarmee ook mijn thuis. Ik raakte als kind dus al dakloos. Toen ik zes was, kwam ik in Nederland terecht en verloor daarmee ook nog eens mijn wortels. Ik kwam in een gezin waar het niet goed ging. Na veel traumatische dingen stond ik er op mijn zeventiende helemaal alleen voor. Ik heb me niet goed leren hechten en heb me altijd heel erg verloren en eenzaam gevoeld. Ik vertrouwde niemand en ging er altijd van uit dat de ander mij weer in de steek zou laten en dat ik niks waard was. Ik gebruikte verdovende middelen om mijn pijn te verzachten. Na veel therapie kreeg ik meer grip hierop, maar leerde uiteindelijk dat het beste medicijn tegen die verlorenheid was om mezelf te helen van binnenuit. Om diep geworteld te raken in mezelf, ook wel het Innerlijk Zelf genoemd. Hierdoor heb ik geen behoefte meer om mijn pijn weg te drinken, mezelf te verliezen in schadelijke relaties en voel ik me niet meer eenzaam of verloren. Juist in deze donkere tijd is mijn innerlijk licht om er toch van te genieten, ondanks dat ik geen familie of eigen gezin heb. Het symbool in mijn leven is altijd de lotusbloem geweest. De lotusbloem groeit vanuit de modderpoel, de donkerte, helemaal uit zichzelf, altijd naar het licht, de zon. 

Musa

Musa – afgeleid van de naam ‘Mozes’ – groeide op in Soedan. Toen hij nog geen 10 jaar oud was, brak de oorlog uit in zijn land, en moest hij vluchten naar Libië. Daar leefde hij met zijn familie in een vluchtelingenkamp. Tot, 7 jaar later, de Soedanese overheid in het kamp kwam zoeken naar jonge mannen om in het leger te dienen. Zijn moeder vroeg hem te vluchten. Hij verdween; zonder geld, zonder paspoort. Inmiddels is Musa 3 jaar in Gouda. Hij leert en werkt hier, en is de taal al machtig. Zijn ouders heeft hij niet meer gezien. Musa vertelt hoe het is om onvrij te zijn.

Huub

Huub is 'Grootouder voor het Klimaat': "Al bijna mijn hele leven ben ik me ervan bewust dat welzijn belangrijker is dan welvaart. Dat is steeds de leidraad voor mij geweest; in mijn werk en in mijn vrije tijd. Dat sluit natuurlijk niet uit dat ik volop geniet van alle moois dat de aarde en de mensen ons te bieden hebben. Het betekent wel dat ik mij ernstig zorgen maak of onze kleinkinderen nog een leefbare wereld zullen hebben."

Chahida

Chahida startte een zoektocht naar de Islam. Het leidde in 1988 tot een bekering. Haar familie was niet blij met haar stap, en ieder reageerde er op zijn of haar manier op. Maar Chahida bleef zoeken naar meer informatie, meer kennis over de Islam. En dan vooral over de positie van de vrouw. Klopte het dat zij geen rechten meer had?

Ramon

Iedereen speelt verschillende rollen in zijn of haar leven, in je gezin, je werk en je vrije tijd. In mijn leven is mijn rol als imker belangrijk, eerst vooral in mijn vrije tijd, later ook in mijn werk. Ik raakte gefascineerd door de slimme samenwerking van bijen en vergeleek die met de soms moeizame samenwerking in mijn werk voor de overheid. Waarom vergaderen wij zoveel, bijen doen dat nooit? Bijen komen meteen in actie als het nodig is, waarom wachten wij zo lang? Kunnen we leren van de rol die een imker speelt, die laat de bijen zoveel mogelijk vrij, maar kan op cruciale momenten wel het verschil maken. Bijen zijn voor mij iedere dag weer een inspiratiebron, misschien voor jou ook!